Als de mond sneller is dan t verstand of belofte maakt schuld , wij vliegen deze nacht naar de stad van Messi , T zal pikken om 3 u uit mijn bed maar voor kleinkinder ogen doe je veel

wat is t leven toch raar als je je dag als een strijkplank begint , iedere dag is anders maar t ochtendritueel loopt nogal t zelfde .Uit bed komen krak,krak ,krak ik oud bha nee ik ben knapperig ! Eerste werk een pilletje nee geen duracelletje k ben geen roos konijn alhoewel ik stiekem t wel zou willen zijn stttt zeg t niet voort of ze denken dat ik iets mankeer in mijn hooft en dat willen we niet he .koffie mijn grootste hulp middel, eerste kop grote kop kleine inhoud tweede kop gaat altijd beter . K heb al zitten denken van de eerste gewoon over te slagen . En nu wachten of vandaag de ochtendstond goud of stijfsel in de mond heeft

K heb nu ongeveer 10 jaar een ongewilde , ongenodigde gast die te pas en te onpas in mijn rugzak zit . Ik kan die rugzak wassen , stomen , strijken hij is er en hij blijft , soms heel duidelijk andere keren onzichtbaar maar steeds op de loer om mij duidelijk te maken dat ik met hem rekening moet houden .
Na 4 jaar de diagnose te hebben gehad vond de neuroloog t beter van op ziekenkas te gaan om de stress en dergelijke te vermijden .Na een paar maanden werd ik opgeroepen voor controle gewapend met mijn dossier melde ik me bij de dokter aan 8.30 niet mijn beste uur want dan werkt mijn medicatie nog niet .Klein en nietig zat ik in de wachtkamer tot ik binnen zou geroepen worden, nu moet ik zeggen door de stress voor het onbekende wat me te wachten stond was ik stijf en beefde ik schuifelde dus zijn spreekkamer in gaf al bevend mijn dossier af.
Na t echt aandachtig gelezen te hebben bekeek hij me je zag het medeleven op zijn gezicht staan vertelde hij me dat ik vrij jong was en dat het een vreselijke ziekte was , ik beaamde dat volledig en vertelde hem dat het moeilijk was om de medicatie op punt te krijgen en ik van heel die ziekte eigenlijk weinig verstond de ene moment was ik redelijk goed en dit kon plots omslagen naar een tijd van me bijna niet kunnen bewegen . Hij schudde met zijn hoofd en begon mij uitteleggen wat de ziekte inhield van fase 1 tot fase 5 en dat genezen der niet in zat , ik me t moest realiseren dat ik alleen maar slechter zou worden , ik knikte maar want spreken zat er bijna niet in . Stom verbijsterd was ik toen hij op einde van t gesprek vroeg wanneer ik terug zou kunnen gaan werken waarop ik hem kalm heb geantwoord als ik genezen ben he dokter

waar we vorige jaren al weken bezig waren om pompoenen te bewerken de ene al meer gelukt als de andere blijven we dit jaar sober buiten een paar bloemstukjes doen we niets . Niet omdat we geen zin hebben maar k neem mijn bezem en k ga vliegen naar ..... en nee dieven je moet niet langs komen der is nog iemand t huis ! gewoon ma gaat op stap nee niet als een slak ( met t huis op de rug ) maar met de meest belangrijke persoon in mijn leven . Herinneringen opbouwen voor later voor hem maar ook voor mij .Zelf heb ik aan mijn grootmoeder heel fijne herinneringen t was een top dame die ondanks ze doof was kon dansen al de beste en op de maat blijven . Zulke herinneringen wil ik ook aan mijn kleinkinderen mee geven nu nog mijn puber en k hoop in de toekomst aan de nieuwe spruit in wording ook .